Donukluk Şiiri - Onur Duru

Derim soğuyor aklım başımda değil sanki
Ne kadar soğuk bu yalnız dünya
Kalabalıklar nereye koşturuyor sıcacık yüzleri ile
Yüzüm bembeyaz karanlıkta küçük bir nokta gibiyim
Çiğerlerimi yoruyorum dibine kadar çektiğim her nefeste
Kalbim büyük bir sabırla kan pompalamaya devam ediyor
Donmuş vücudumdan hiçbirşey istemiyor artık ruhum
Oda farkında artık umutları kırılıyor kurumuş deriler gibi
Ve gözlerim onları izlemekle yetiniyor artık
Yoruluyorum ve donuyorum
Soluğum ve çiğerlerim ne kadar daha dayanır buna bilemiyorum
Ama ruhum artık bıraktı her şeyi
Her tarafım büyük yokuş artık
Soluğumda kesiliyor
Nasıl çıkarım artık bu dibe vurmuş dünyanın yokuşlarını
Yardım edecek ne umudum kaldı
Nede kenara çökmüş ruhum
Donuyor artık onlarda
Bu çözülemeyecek bir donukluk sanki
Ellerim artık sadece içgüdünün getirisiyle hareket etmekte
Bomboş ellerim buz gibi kimse dokunamıyor artık
Kendi ellerime dokunamıyorum
Hissedemiyorum onları
Tükenişimi izliyorum ellerimde
Aynalarda bile yokum artık
Donarak yokoluyorum
Ve sadece izliyorum
Başka bişey yok bundan gayrı
Hani sorgulamalar nerde
Beni kurtaracağına inandığım umutlar nerde
Yok öyle bişey gerçekten
Sadece köhne dünyanın eprimiş soluğu
İnsanı sıcak tutan yalanlar ve olmayan her şey
Gerçek mi büyük bir donukluk
Aysız gecenin ilk getirisi