Donmuştu Zaman Şiiri - Serhat Güngör

sanki bir köşeye oturup susmaya ihtiyacı vardı.
yüzünde gündüzlere karşı hiçbir istek kalmamıştı.
karanlık bakmak karanlık dokunmak karanlık ölmek istiyor gibiydi.
önünde ki parkenin çizgilerini bir kez de kendisi kesiyordu.
nedir bu ruh hali
kime neyi ıspatlıyamamışlık, neyin yetersizliğiydi bu?
çevresinde olup bitenleri neden anlatmıyordu
yere düşen göz yaşlarının sesi duyuldu sonrasın da
zordu yaşamak belliydiki onun için
düşleri kokuyordu,eskimişti, kirlenmişti.
güzel günleri geri getirmeyi hiç istemiyor tam aksine hiç yaşanmamış olaydı diyordu içten içte.
sessizliği konuşuyordu, onu gördüğümden haberi yoktu
yada ölüyordu, öldüğünden haberi hiç yoktu.
-yo bukadar kolay değildi ve ona hiç yakışmıyordu ona ölmek
bir insan bir hayatı bu denli yıkamazdı
göremediği mutluluğu başka ellerde görmekten bıkmıştı
tarihlere geçecek bir melodu tutturdu kendi kendine
göz yaşları gülümsüyordu düşerken sanki artık akma zamanımız geldi dercesine.
o ise yerde ki göz yaşlarını elleri ile sağa sola dağıtıyordu
gitmek istiyordu artık kalkıp
fecre gitmek istiyordu.
güçsüzdü
tek hatası tüm gücünü hiç çekinmeden bağladığı o'ydu
avuçlarından kayıp gideceğini ve onu bu denli yıkabilieceğini hiç tahmin etmemişti
ellerini yerden çekti başına götürdü saçlarını sım sıkı tuttu
o saçların okşanışları ve üstlerine serpiştirilen sahtelikleri geldi aklına
temizlenmek için saçlarından kurtulmak değil derisini yüzsede bu acıdan kurtulabileceğine inanmıyordu
deliriyordu
durdu
artık hareket etmiyordu
göz yaşları kuruyana kadar bekledi.
kendinde bir güç hisseti ellerini saçlarından çekti.
bir hamle de kalkmak istedi
prangaları hisetti yaşanmamış vurgun acıları tüm bünyesinde hisseti
kalkmalıydı
gözlerini çevirdi ve bana baktı.
kaldır beni dedi tut elimden dedi
yanına gittiğim de acımadan gözlerine bakmak istedim
ölmesi gerektiğine onu her izlediğim dakika da aslında benimde inandığımı hissetim.
kan çanağı gözleriyle en sert bakışını attı gözlerime
git dedi
gittim.
ölmeliydi
öldü.