Dönmezsen Dönme! Şiiri - Muhittin Alaca

Sanma dönüşünü bekler dururum,
Ben de bir âdemim, vardır gururum,
Bırak yaralarım kendim sararım;
Titrek mum gibi bir yanıp, bir sönme,
Eyvallahım yok ha, dönmezsen dönme!

Alışkınım bahar, kışa, yaza da,
İçimi dökerim, ney’e, saza da,
Doymuşum tribe, cilve, naza da;
Fırtına gibi bir esip, bir dinme,
Satma bana caka, dönmezsen dönme!

Geceler vefalı, gam ortağımdır,
Tenhalar, köşeler, can otağımdır,
Bahçelerle parklar, çim yatağımdır;
Gelmezsen perişan olacak sanma,
Daha basmam faka, dönmezsen dönme!

Gözlerini yazan kalem kırıldı,
Sözlerine kanan gönlüm duruldu,
İzlerini süren kuşlar vuruldu;
Ağzını yorup da adımı anma,
Etmiyorum şaka, dönmezsen dönme!

Sensiz de her sabah çiçekler açar,
Ay gülümser, güneş ışığın saçar,
Ömür denilen şey, an gibi geçer;
Kibir dağlarından aşağı inme,
Ey umutsuz vaka, dönmezsen dönme!

06.01.2018