Dönmeyenlere... Şiiri - Ufuk Bayraktar

suskunluğum sensizliğin yadigarı
cesaretim sessizliğin esiri.
sabaha doğru sıralanır sensizliğin şarkıları
ve gün gün artarak yol alır hiç durmadan kemanın ağlayan sesi;
sana ulaşabilir mi bilmem,
gider bir yerlere...
dönmez geriye
dönmediğin gibi...

dört bir yana salıyorum haberini,
gitti de dönmedi geri...
gitti yüreği sevdalı
dönmedi geri.
uy geceler yoldaşım
uy dağlar sırdaşım;
ver onu ya da ben de geleyim.
zindan karası mı ölüm sarısı mı
ben de düşeyim.
benim de sesim varsın gömülsün karanlığa
aynı türküye varacaksa...

çıktım,
kimseler yoktu caddelerde,
bir ihtilal kol geziyordu;
yalnız rüzgar özgürdü o gün
ve ondan sonraki gün
ve daha sonrası...
güneş inat etmiş doğmuyordu
mayıs alacakaranlığında fısıldıyordu kuşlar,
sesi soluğu kesilmişti hepten günün;
soluyordu ömürler...
ağıtlar almıştı zafer türkülerinin yerini,
sessiz yüreğe gömülü ağıtlar...
uy canına yandığımın dünyası,
dönmedi geri!

evdeydim;
özgürlüğüm bu dört duvar içinde
o da kimliğim kimsede yok diye;
böyle anlatıyor sokağın sonundaki nöbetçi,
'geri dön...'
dönen yoktu oysa geriye;
yeminler dönüyordu yalnız,
durmadan büyüyor içimdeki ateş,
yakıyor bedenimi;
yanacağım sonraları da sivas'ta,
ankara'da bin parçaya ayrılacağım...
peşine düşeceğim dönmeyenlerin;
dönmeyenlerin!