Dönmeyen Şiiri - Berkan İbriam

Nazlıydı, çok nârindi.
Kırılgandı, netâmeli bir gülüşü vardı, müşkülpesent biri olsa da,
mübrem biri olarak görürdü beni.

Çiçekleri öyle çok severdi ki
kocaman bir bahçesi olsun isterdi.

Ona her akşam çiçek götürürdüm,
çok sevinirdi, balkonda ki cama koyardı onları.

Sonra çiçekleri, beni sevmez oldu,
balkona çıkmaz, yatağa girmez.

Bir gün evden gitmişti, sonra gelmedi, üzüldüm, ağladım.
Kırıldım.