Kahrolası dağların lav püskürdü gene
Gözlerindeki nefret siyaha boyadı güneşi
Kasırgalar esti saçlarında sapsarı
Denizlerin yosunları yapıştı gözlerine
Sonra karardı orman yol vermez oldu
Direkleri kırıldı tüm yelkenlilerin
Nice tekne battı öfke denizinde
Havaya kalkan elin dünyayı ikiye böldü
Tüm sevgimi inerken merkezine gömdü
En büyük deprem gönlümde yaşanıyordu
Kudurmuş boğa nefesi feryadın
Terk edilmeyi kabullenemiyordu
Yıllarca boğulduğum ego denizinde
Anlamadığın sevgim can çekişiyordu
Yorgundu yıllarım seninle
Sarhoştu anlarım seninle
Güvercin kalbi kadar ürkektim seninle
Korkudan sevdim sevdin diye
Nefretle çekip gidiyor gönlüm yine
Şarap kızılı saçlarım kül oldu elinde
Sen aslında beni hiç sevmedin
Bendeki seni sevdin zalimce
Öyle bir sen yaratmıştım ki senin aksine
Sevgi ve anlayış dolu sana aşık oldun bende
Yarattığım seni zalim senle öldürüyorum
Kevgire dönmüş bu deli gönlümü
Kör olası egon altında ezilmiş onurumu
Yıllarca ucuz bir şarap niyetine içtin kadınlığımı
Geride kalan kırıntılı umutlarımı
Kamburlaşmış sırtıma alıp gidiyorum
Tekrar dik durmamı sağlayacak yarınlara
Dönmem asla sana kainat sonu olsa da
Neş’e
9.8.980
Kayıt Tarihi : 22.12.2022 00:12:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!