Dönmeliymiş Yüzünü, Dağlara İnsan.

Susarmış ya,
Bir yerde yürek,
Tıkanırmış ya hayat, o anda;
Ellerini beline,
Tam da o an koyarmış ya mantık,
Sürüklermiş ya,
Ayaklarını zorla insanın,
Bir şey kalmayınca elinde çaresiz,
Dönmeliymiş yüzünü dağlara insan.

Zaman, nehirmiş, İnsan, Sal.
Durmazmış hayat,
Aynı değilmiş günler.
Keşiflermiş, tanışmalarmış,
Sevilesi yüreklermiş,
Yapamadıklarıymış,
Ve yapabilecekleriymiş.
Hissedebilmek için dağları,
Yüreğine takmalıymış
Güneş gözlüklerini.
Dönmeliymiş yüzünü dağlara insan.

Gereksizmiş büyük acılar insana
Küçük mutluluklar yetermiş.
Ağlayan birine ‘’gül! ’’,
İnleyen birine ‘’sus! ’’ dememeliymiş.
Ağlayana omuz,
İnleyene çare olabilmeliymiş.
Mutlu etmeden beklememeliymiş,
Mutluluğu.
Zaten hiç düşmemişse insan,
El vermezmiş kimselere, kalkması için.
Soramadığında,
Dikeni yüzünden gül’e hesap,
Dönmeliymiş yüzünü dağlara insan.

Neşesizmiş kahkahaları insanın,
Ağlamayı bilmiyorsa.
Anlamsızmış vedaları, insanın,
Dememiş ise, ’’ merhaba! ’’ insana.
Ne herkesi düşünmekten kendini,
Ne kendini düşünmekten herkesi,
Unutmamalıymış insan.
Çaresiz kalmamışsa hiç insan,
Dermanı olamazmış dertlerin.
Her geçen gün ölüme biraz daha
Yaklaştığında,
Dönmeliymiş yüzünü, dağlara insan.

ÖZDENER GÜLERYÜZ