Dönmedin Anne Şiiri - Neşe Fidan

Anne bugün okulun ilk günü,
Aynanın karşısında saçlarımı taradım,
Bir ara dalıp gitmişim öylece,
Seni hayal ettim saçlarımı tararken,
Hiç incitmeden ipek gibi yapardın saçlarımı,
Hadi yavrum geç kalacaksın derdin,
Babam da evde yok ki! çalışıyor,
Erken gidiyor vakit ayıramıyor sabahları,
Babamı senin odana girdiğinde izledim,
Duvardaki fotoğrafına bakıp konuşuyordu,
Sana verdiğim sözü tutamadım diyordu,
Her defasında bu sözü tekrarlıyor,
Ardından cüzdanını açıp uzun uzun bakıyor,
Anlam veremedim anne babamın bu hallerine,
Sormak istedim cesaret edemedim ki!
Dışardan gelen bir anne ve kızın sesiyle irkildim,
Kız; anne beni hiç bırakma diyordu,
Ağladım anne yokluğunu anımsayıp ağladım,
Elimden tutup okula götürürdün ya!
Yoksun anne çok yalnızım acıtıyor kalbim,
Sensiz olmuyor geri dön anneciğim,
Ben saçlarımı da tararım büyüdüm artık,
Sen başımızda ol yeter bize anne,
Bir gün anne; Babam cüzdanını evde unutmuş,
Cüzdanın arasında bir fotoğraf gördüm,
Baktım orta yaşlarda bir kadın,
Anne babam seni çoktan unutmuş!
Bu yüzden mi dönmedin anne,
Bu yüzden mi sözünü tutamadın baba!
Yanında bir yer aç yavruna...
Senin olmadığın yerde yaşayamam ki anne.