Dönmedin Şiiri - Ergün Karahan

Dönmedin
Zafer kazanan ordular bile şehre buruk yürür
Sevinmez kimse ganimetine hatta üzülür
Şenlik çadırları sessiz sedasız götürülür
Aklım çıkar ruhum iplik iplik sökülür

Dönmedin
Şehir çöle döner, çölde gelincik boyun büker
Çatlayan dudağına aldırmayan aşık gözünü kırbasına diker
Diker'de gözünü gelinciğe kırbasındaki son suyunu döker
Gel ne olur yokluğunun karanlığında titreyen sevdalı bir yürek ürker

Dönmedin
Bir anne kucağındaki evladına küser
Evlat annenin şefkatine gözyaşı döker
Gidişin etten tırnağı söker
Bir aşık elinden merhamet bekler

Dönmedin
Giderken bir veda sözcüğünü söylemedin
Perme perişan halime acıyıp acımı dindirmedin
Rüyalarıma bile çok gördün dönüşünü gelmedin
Bu yüreği Mecnunla çöle sürdün gelmedin

Dönmedin
Ceylanların su içtiği pınarlar kurudu
Yorulmak nedir bilmez yüreğim çölde Mecnunu yordu
Aşkın son kurbanı gözlerine vuruldu
Dönmedin sensiz neyleyim bu şehri yurdu...