Dönmediler Şiiri - Gülseren Çobanoğlu

Bir zamanlar benim de bir ailem vardı
En çok da beni severlerdi
Ömrünün baharını bizlere verdi
Her baharın bir kışı vardı
Hava bulutluydu akşam tez oldu
Zalim felek acımasızca örmüştü ağını
Yaşamı doymamıştı işler bitmemişti dinlemedi
Düşünemediler geride kalanın halini
Katlanmak zorunda kaldı kara toprağın fendini
Bizlerden daha samimi oldular toprak ve taşlarla
Erkenden dönüşü olmayan yolculuğa çıkacak ne vardı,
Daha önce gidenlerin hangisinden haber geldi
Biliniyor ki bu gidişin dönüşü yoktu
Her zamanki gibi çabalar boşuna bileti kesilmişti
Hangi giden işini bitirmişti hepsi de yarıda kesti
Hepsinin gözü arkada hepsi gönülsüzdü
Yine de kefen hocaların acımasız ellerinde
Ve yine evin içi kalabalıktı
Giydirdiler son kez beyaz elbisesini
Götürdüler büyük üzüntü ve yas ile
Bırakıp geldiler bir daha gelmeyecek bir yere
Baş sağlığı dilediler gözyaşları ile
Hiçbir giden gibi onlar da dönmediler geriye dönmediler geriye