Dönme Sakın... Şiiri - Mustafa Hebip

elimi uzatıyorum sana,
korkuyorum.
biliyorum parmak izlerimin silineceğini teninden,
uçup gidecekler nemli nemli.
sadece bir imge kalacak benden sana.
gidenin her zaman dönme ihtimali vardır derler;
kendinde bu hakkı görür!
giden odur ya.

bak işte,
kapının öbür yanındayım,
elimi uzatıyorum.
ne olur dönme geriye,
aklımda yalnız gözlerin kalsın…
korkuyorum yenilmekten.

ne olur gelme,
arama…
bakma bana…
ben şimdi daha mutluyum,
sensizken daha mutluyum…
bunu anlayabiliyor musun?
beynimde iki kişilik bir sevda yaşıyor…
acıkmıyor,
beklentisiz,
ve bembeyaz.
ne zaman sen girsen bu düşün içine,
kapkara renklerle boyanıyor.
o yüzden, bırak kendim yaşayayım.
gelme…
ta ki, yeni bir aşk kapımı çalıncaya kadar…
içim acıyor yazarken, ama öyle;
yeni bir aşk,
öldürebilir mi eski sevdayı…
ondan çok seni görmek istediğimde,
senden önce onu tanıdığıma lanet ettiğimde,
aklına gelir mi eski sevgilim?

ondan ayrılmayı ben istemiştim,
olmuyor demiştim.
bana son bir kez sarılabilmeyi istiyordu belki de,
olmazlarım pes ettirene kadar.
hep senin için, hep sen…
şimdi ise aynaya bakmaya utanır oldum,
kendimden…
gözlerimle karşılaştığım anda,
aynadan göz yaşlarımı sildim.
aramanı bekledim,
hadi demeni bekledim,
sen de iyi ki aramadın…
emindim kendimden,
ve yıllar sonra,
sen de gelme ey zeytin gözlü sevdiceğim,
gelme.
kara düzenin içinde kaybolup gidelim.
ellerimi ararsan;
hep orada olacaklar,
düşlerinin ötesinde…
biraz düşlerine eğil,
ama,
sakın dönme.