Dönme Dünya Şiiri - Ertuğrul Arıevi

Yeri incitmeden yürür sevdiğim
Yer onun inceliğinden incinir bilirim
O da bilir ki bilmek, kibrin suyuna kibrit tutuşturup basmaktır
Sönmekle öder ateş borcunu göğe
Gök kükürt kokusuna küskündür, su bunu bilir, nergisler şahit.

Her dalgaya bir dalın hışırtısı karışır sevdiğimin kırışık gözleri tutulunca aya
Ay bilir ki zamansız doğan her çocuk katildir
Her katil, çocukluğunda ay ışığından gizlenir
Her çocuğun gözbebeğinde kaymayı bekleyen bir yıldız gizlidir.

Yanaklarında güneşe yer açar sevdiğim
Sevdiğim masumiyetiyle güneşten rol çalar
Hızsızları uyutur kaval sesiyle gündüzleri
Geceleyin içimdeki yavuzu devriyelerden o saklar.

Yıkılmış evlerin arasında çocuklar
Tozdan teni griye bulanmış annelerinin göğüslerinden
Tüm insanlığın aç yanını, utancı emerler
Ve altına pisler uzun bacaklılar, uzun kravatlılar
-elması bulunca-

Sarı bir bezi eline alınca sevdiğim
İçindeki anneliğin dürtüsüyle siler masaları
Sonrasında bulaşık bir tabakta bulur kendini krizler
Yatırıldığı yerden sürünerek düşüverir ve çöp vergisi onları temizler.

Uykulu ağızlarla söylenenler arasında uykusuzluk
İftar sofralarındaki sefilliğe denktir.
Hem vardır her müezzinin cüzdan cebinde minare
Her imamın cüzdan cebinde örgülü, beyaz bir takke.

Zaten ne çektiyse bu toplum yeşilçamın ışığıyla farkettikleri
Ve yuttukları haplar arasında diline bağladıkları hocalardan
Ne çektiyse Allah diyenlerden, Amerika’ya sırt dönenlerden
Değil mi, bizi Marshall’dan bir süt tozu paklar.

Sevdiğim beni severken ben ceketimin önünü iliklerdim
Şimdi gömleğimin cebinde masum ilikleri
Oysa görmüyor, cebimdekileri merakla geçecek tüm hayatı
Tüm masrafı en fazla bir ilik alacak benden, ya da masumca sömürecek bir iliği bu bedenden.

Rüzgar gülünün yaprağında, bala aldanmış bir karıncayım ben
Demirin üstüne sıçramış bir dikendir sevdiğim
O, yemyeşil ve sivri gövdesiyle galip geleceği savaşını sürdürürken
Bulanan gözlerimle kurak bir yaz seheri dileyeceğim ben
-dönmedünyada-