Makul bir son Şiiri - Abdulkadir Er

Denizde gri tükenmiş bir beşiğim
Sallanır durur uyutmaz bu gençliğim.
Defterim sudan gözlerinden geçtiğim
Ah limanından gitmek yerine seçtiğim

Gün doğar kapkara bir geceden
Yorgunluklarım geçer her heceden
Hiç noktası yokmuş gibi niceden
Yazar dururum anlamaz beni hiç eden

Kara ve yalnız diyorum gökyüzüne
Bak bana seninim diyorum gözlerine
dokunsam ağzından çıkan sesine
Meleklerde bile Rastlamadım eşine

Eskiden, bu liman paha biçilmez cennetti
Ölümden beklerdim sonu ve ihanetti
Şimdi birden sular alev aldı toprak gitti
bir öpücüğe hapis olduk gurur bitti

Uzun zaman geçti sen geçmedin
Büyüdükçe büyüdü sevda ve özlemin
Belki telefonlarımı sözümü gözledin
Kabul et sen de çölün kokusunu özledin

Benim mecnunum çok aşka tövbe deme
Her gectigin diyardan kalbin ahını yeme
Yolum bilirdim seni bana yolsuzluk etme
Acıdıkça yazıyorum nefretimi her deme

Yaza yaza bitti defter tükendi kalem
Senin bir öpücüğünle yıkıldım kalem
Zaman ah o zaman tek çarem
Yeni bir saray yaptım yok Harem

Sallanmiyor artık içimdeki gençlik
Bir limandayim onbin cesit zenginlik
Kendimi bulmuş gibiyim içimde enginlik
Limanın ismi yalnız ve eşsizlik