Halenur Kor - DÖNGü Şiiri - Antolojime E ...

Derin bir sessizlik... Sükûnun baş döndürücü esintileri...
Bir salıncakta mı sallanıyordu, yoksa kayıp giden suların üstünde mi yalpalıyordu? Gözlerini kırpıştırdı. Güneşin ılık dokunuşlarını hissetti saçlarında. Okşayışlarına bıraktı kendini...

Sessizliği, kuş cıvıltıları doldurdu birden. Minik kanat sesleri de katıldı bu neşeli nağmelere... Göllerden yükselen buğular, patlayan tomurcukların mis kokularına karıştı. Toprak gerindi. Susayan bağrına düşen yağmur damlalarını sevgiyle kucakladı. Yüreğini çarptıran can suyuydu bu damlalar... Bitkiler köklerini derinlere uzatıp kana kana içti... Tüm börtü- böcek uykudan uyandı. En güzel çiçeklerle bezenmiş elbisesini giyen İLKBAHAR, yavaşça yerinden doğruldu. Kendinden emin, gülümseyerek, mis kokular saçarak, tüm endamını gözler önüne sererek, minik ayaklarıyla, ufacık adımlar atarak, çiğ düşmüş çimenlerde yavaş yavaş yürüdü, tüm gözler üstünde salınarak gitti...

Gitgide ısınan havanın etkisi tüm tabiatı bir anda sardı. Ağaçların, yeşil elbiselerinin etekleri rüzgârla dalgalanıyordu. Çiçeklerin, böceklerin, tüm canlıların sevgileri katmerleşti. Dallardaki bin bir çiçek, meyveye döndü... Saçlarına bereket taçlarını takan ağaçlar, servi boylu kadınlar gibi gülümsediler... Ceylanlar koşuştu... Kuzular meleşti... Rüzgâr; rehavet içinde ağaç dallarına oturmuş, bu manzarayı seyrediyordu. Bereketiyle gurur duyan YAZ, en dekolte elbisesi ile bahçelerde gezindi...Dudakları kiraz, yanakları elma gibi, bakışlarından sıhhat fışkırıyordu adetâ... Kolundaki sepete topladığı kirazları çocuklara uzatıyor, kulaklarına küpe yapıyor, şen ve şuh kahkahalar atıyordu. Etrafa saçtığı mutluluk gözle görülüyordu. Güneş, gümrah saçlarında parıldıyor, teni pembeleşiyordu. Sonunda dayanamadı, elindeki sepeti kenara fırlattı, eteklerini yukarı çekip, denizin serin kucağına kendini bıraktı, yüzdü, yüzdü...