Dönersen Namertsin Şiiri - Özlem Sezer

Üstümde hasretinin soluğu var...

Nefeslerim asırlık içimde.
Ölmüyorum ama yaşamıyorum da.
Ağaçların çiçeklerin rengi yok, kar yağmıyor, bahar olmuyor artık.
Hasretini örtüp üstüme, tatlı rüyalara dalayım diyorum,
Olmuyor,
Ağlıyorum.
Küçük çocuklar yapıyorum yokluğundan, yanarak sevmeyi öğretiyorum.

Katlanıyorum böyle mevsimlere, dualar ediyorum.

Ne zaman döneceksin, yine aramadın,
Bi haber olsun vermedin.
Yapmazdın böyle,
Yoksa hep böyle miydin sen, sessiz, soluksuz....

Kanım geceye karışıyor, tırnaklarım geçiyor etlerime.

Ağır yaralı çıktım bu sevdadan, sonum ne olur bilmiyorum.

Yırtıp geceyi zarından, ismini çiviliyorum gökyüzüne.
Seni aydınlatmalı yıldızlar,
Ben ölmüşüm kalmışım ne çıkar,
Boşver kalp ağrımı gönül sızımı, günlere gecelere yakarışımı....

Yanıltmasın seni çığlığı eriyişimin.
Dönme ki, değsin.
Dönme ki, hakkını veresin ayrılığın.
Yüzü astarından pahalıya çıkar bu yokluğun.
Ne sevdayı becerebildik, ne ayrı kalmayı,
Bırak aşkımız özlemle iyileşsin.
DÖNME...
Bunca acımı bile bile, eğer dönersen namertsin....