Dönerim başına kitapların. . .

Umut gözlerimde kaybolan bir çocuktur
Hayat gel de bana şiirden bir söz unuttur
Mümkün mü söz sahibi şu gönlün sözünü azad etmesi
Dönerim başına kitapların hiç can almamış ok gibi
Yol bilirken umut neden kağıtlarımı karalar kalemler
Gönlüme dönecektir bir gün korkuyla beraber
Yutup sözümü kuşlara bırakacağım sessizliği
Tanımadığım mezar başlarında kurutmam çiçekleri
İtirafa geldim tanıdığımı sandığım bu beni
Henüz aşındırmadığım yolları izliyor gözlerim
Hüzünlü yağmur gibi gönül toprağına düşerim
Basıp hayallere gider yine şimdi dert bineği
Ya üstünde duracak gönlüm yada ardında bırakacak onca emeği. . .