Dönence Şiiri - Mücahit Kurnaz

Hatırlarım evvel zaman, o sessiz son geceyi,
İki küçük kol düğmesiyle biten bir aşk hikayesini.
Şimdi ayrı yola savrulduk, yıllar götürmüş bizi,
Gülpembe'nin, simsiyah bir dönencede gözyaşının izi

Bu kara sevda içim yanıyor, eksi kırk derecede bile,
Dağlar Dağlar, kurban olam, canım bile kurban bu dile.
Gecenin koynunda yapayalnızım, uzaklarda güneşler doğuyor,
Paramparça olmuş kalbim, unutmuyor, görüyor.

Yaz dostum, güzel sevmeyene adam denir mi, söyle?
Sarı Çizmeli Mehmet Ağa da göçtü gitti sonunda öyle.
Kuru ekmek kavgası, Halil İbrahim Sofrasında ibret tablosuna seriliyor
Dünya dönüyor, devran dönüyor, yaşam nasılsa bir gün bitiyor.

Ali Yazar Veli Bozar, sözümden düşerim belki dost gözünden,
Tek başına kaldın yolda, menden isteme unutmayı benden.
Kuldan öte, benden ziyade O var, O'nu düşün, O'na sığın,

Can bedenden çıkmayınca elveda yok, veren Allah alır canı, deme nasılsın?
BöRü başlar yola bir Besmele B'siyle, dönence döner yine O'na varırsın
Rahmân'ı Rahime Râm olur, Tûran kardeşliğe selam durur
Kardeş kardeşe hem yanında vâr olur, hem de onun için ölüme de yâr olur