Dönence Şiiri - Bülent Arkan

DÖNENCE

Son defa üflemişti göğsünün balonunu
Gözleri yarı açık resmetti şablonunu

Yanağı sağa düşük uzanmıştı sedire
Ruh bedeni terkedip bırakmıştı kabire

Göğe yükselmek için boşaltmıştı yükünü
Kodesinden çıkan ruh terk etmişti kürkünü

Düzeltilen el ayak tez vakitte sarardı
Gözleri donuklaştı nefs dünyası karardı

Dualar eşliğinde çeneyi bağladılar
Geçmişini yadedip topluca ağladılar

Dikişsiz urba giyen faninin bedeniydi
İki düğüm bir kuşak bedenin kefeniydi

Hazırlanan son yolcu dünyanın ademiydi
Meleklerin rotası ruhların alemiydi

Toprağı hazırladı definci sanatlılar
Rüzgara yelken açtı beyaz dört kanatlılar

Buruk veda gününde gözler saldı yaşını
Bıyığı terli torun tahmin etti kışını

Akıbeti görenler geleceğinden korktu
Okudu okutturdu üstüne toprak örttü

Karalar bağlayarak ağlayanlar ardından
Aradan üç gün geçti vazgeçmedi gardından

Hayata devam deyip kani etti kendini
Nefs'e verdi tokmağı davul buldu dengini

Kalple akıl kavgası el alemi güldürdü
Dar-ı bekaya kadar bu durumu sürdürdü

Eski tas eski hamam hevasıyla saldırdı
Cenneti pahasına boşa zaman öldürdü

Sırası gelenlerde boşa düştü güvence
Avazlar kulak deldi başa sardı dönence...

Haziran 2019 Bülent ARKAN