Dönence Şiiri - Ahmet Levent Ay

Heybesinde saklandığın hayallerden uyanıp,
Bir gerçeğe ayılınca apansız, bir gecede,
İhtiyarsız şaşırırsın, yorganına saklanıp,
Fark edersin ki, ömrümüz, bir garip dönencede.
Heybesinde saklandığın hayallerden uyanıp,
Bir daha da uyumazsın, aklın o bilmecede!

Kirli, fani zevkleriyle boğuşurken dünyanın,
Sarışın, bedbin uykundan; uyandın bir siyaha.
İşte sen de görüyorsun, kölesiyiz zamanın.
Bir dalgada herümerciz, vakit kalmaz “eyvah”a.
Kirli, fani zevkleriyle boğuşurken dünyanın,
El açıp kalbim söyledim, dua dönmez dergâha.

Sanma ki, uyanış mutlak; gafletim perde perde.
Bir perdeyi koparınca bir başkası görünür.
Bir hayat-ı tahayyülüm, hakikatim nerede?
Ben “ben”i böyle ararken; binler kere ölünür.
Sanma ki, uyanış mutlak, gafletim perde perde.
Bir serap ayıklığımız, rüya ile bölünür...