Dönemeç Şiiri - Mehmet Şerif Ekici

karanlık odalar yüreğimize oyulmuş
karanlık… basık.... dünyamız gibi

yollar yalnız tüketilir kuralı ki
hesapsız kimsesizlikler sağlıyor şimdi
hep beraber aşka yönelmek için
kurulan çoğunluğu...

yeni bahane bulmak için aşka
girilen bu kabir azabı
başa döndürüyor insanı

çok yol gittiğini zannediyorsun
bu küresel zeminde
menzile az kaldığı doğru ama
terkeden şahsa gider bu yol ey yolcu!
ya değiştir yolunu
ya da itiraf et ona dönüyor olduğunu

seni yeniden hayata bağlar zannediyorsun
bütün tarih,matematik
ve şiirin ilahi adabı
ve sessiz bekleyen ruhun sessiz tenhalığına
mum ışığında bilgi takviye etmek için
insanlığımızca kurulmuş teknoloji düzmecesi

yitirilene ağlayıcı olan çevre
ruhumuzun yitirdiklerini,arınmakla açıklasa da
açıklamasın…gidişindir…

yürek ırak seçer, bilinir
en derin tartışmasıyla
bütün boyutlarıyla
bilcümle hazlardan uzak durma pahasına
arınmış sevgilerimizi
kudsamak için ayrılıkla…

ömrünü bir ömre adamış
gümüş yüzük ve amber satan
şu sakallının dünyasında
kendime de bir yer açabilmek için
arınıp kudsanmak gerekiyordu çünkü ayrılıkla..