Dönelge Şiiri - Talha Özgül

Sesler duyuyorum
Dipsiz
Ucu bucağı olmayan sesler
Ve sözlere dökülüyorum
Nedense
Gönlüm hep dargın
Zaman izbe ve karanlık
Her şey özdenlikten ibaret
Aslında var bir şey
Her şeyde bir varsayım
Herseyde bir gurur
Her yerde bir ben
Benliğimden çıkamıyorum
Herkesin izânı varmış
Seç beğen ve al
Mahrum kalmışım ben
karanlıktan aydınlığa çıkamıyorum

Arz ediyor bana aydınlıklar
Ben köstür köstür
Köstürüyorum
Neden göğe bakmıyormuşum
Ben hep şah damarıma yakınım

İnanmak yolun yarısı
Ben bilmek iptiladır derim mesela
Söze başla ve devam et
Neden herkes aynı fanusta da
Ve ben niçin eğilerek yürüyorum

Dağılıyorum ve
Önümde bir sürü ahsenlik
Söze gelince bende bir mahsenim

Görüyorum
Görüyorum belki bilinmeyecek
Söze gelinmeyecek duygularım
Biliyorum ben dombrayla çalmadım

Boğuk ve bohemdi sesim
Şarkılarım gaza getirmeyecek
Sesim duyulmayacak mı
Bir akasya ağaclarına tutkunum
Kokusuna neşelerimi kattım
Yere düşercesine atıldım bilerek
İçime sinmeyen sesler var
Duyuyorum ve kimse bilmiyor
Aslında mizacım öyle
Neyi idare edeceğim
Sorsan herkes empati kuruyor
Herker diğerkâm ama
Aslında kendine
Kimse inanmıyor ve
Herkes inandığını söylüyor
Sesler duyuyorum
Yüzüme dokunaklı şiirler dökülmüş
Göz bebeklerim büyümüş
Gecenin ertesi gün olduğunu anlamıştım
Beni kimse anlamıyacak biliyorum
Ben hep çocuksuydum zaten
Hayalperest büyüdüm
Ve bir gün gelecek herkes
Herşey inanmaktır diyecek