Dönebilsek Şiiri - Eymen Özgüven

Dönebilsek,
Keşke o küçücük bedenlerimizle
Oyunlar oynadığımız,
yorulmadan koşuşturduğumuz
En küçük şeyde kahkahalara boğulduğumuz
Üzüldüğümüzde ise şimdinin aksine
Gerçek gözyaşları döktüğümüz
Sonrasında da büyüyünce geçer deyip
Bir anda sustuğumuz o güzel yıllara
Keşke dönebilsek.
Ama ne yazık ki dönemiyoruz o yıllara.
Etrafımızı saran bu ateş çemberinden
Ne kadar istesekte çıkamıyoruz.
Sırtımızda bir ton yükle
Ağır ağır çıkıyoruz bu merdivenleri.
Kimimiz çoktan savaşmayı bıraktı
Kimimizde her ne kadar
Geldiği şu yaşında yorulmuş olsada
Hâla o küçük bedenin hayalleri için
Büyük bir özveriyle çalışıyor.
Beni sorarsınız eğer
Ben çoktan bıraktım savaşmayı.
Neden derseniz,
Bir kum çukurunu kazar gibi
Onca sene boşa uğraştım
Ne yaparsam yapayım
Hep aynı noktaya geldim.
Zaten bu yüzden ya çocukluğuma özlemim
Zaten bu yüzden ya ölüm nedir bilmediğim
O güzel yıllara hasretim.
Ah! keşke dostlarım dönsekte o yıllara
Oyunlar oynasak yine akşam ezanına kadar.
Yine sürsek ekmeğimize salçayı,
Yesek hep birlikte ağzımızı batıra batıra.
Ah keşke,Keşke dostlarım dönebilsek
o masumiyet dolu yıllara