Döne Dolaşa Şiiri - Uygar Yeni

Bu meret yalnızlık beni saçma sapan konuşturuyor
Durup durup kendime, havaya, toprağa
Gökyüzüne, güneşe ve en çok sensizliğe kızıyorum
Öyle ki bazen;
Her şeye tek seferde, ağız dolusu küfrediyorum…

Sonra birden aklıma sözlerin geliyor
Belki de dediğin gibidir;
Gereksiz bir duygusallık bendeki,
Ve bir türlü düz yazmayı beceremiyor ellerim…

Kimi sözcüklerin belini kırıyorum
Cümlelerim korkunç, çaresiz
Başına buyruk bir despot bazen
Şaha kalkıyor kalemim ara sıra
Dünyanın bütün renkleri benim kara kalemimden çıkmış gibi;
Sayfalar istifliyorum müsvedde diye…

Yani öyle ki beceremiyorum düz yazmayı
Doğrudan yazmayı adını,
Dediğin gibi, gereksiz bir alınganlık bendeki;
Yarım yamuk bir dünya çiziyorum her seferinde
Beceremiyorum yazmayı, alınganlık işte;
Ellerim alınıyor, kara kalemim alınmış zaten…

Hani şöyle basitçe;
Adını yazsam yetecek
Ve gelirsin belki
Ama gereksiz bir duygu işte
Senin adın için; bilinmeyen bir dünyadan tarifsiz bir dil arıyorum
Gereğinden ziyade bir çaresizlik işte…

Dediğin gibi belki de;
Gereksiz bir duygu bendeki
Dönüp dolaşıp
Varda yokta senin adını arıyorum...

Adını şöyle aklıma çakılı bir mıh gibi doğrudan yazamıyorum ya;
Olur olmaz ellerime, kalemime
Sana, bana ve bütün evrene kızıyorum ya
İşte ondan sonra;
Durup durup, döne dolaşa
Yokluğuna ve bu meret yalnızlığıma küfrediyorum…