Döndüm Döndüm Şiiri - Ali Doğan Dağbey

Aşk depreme benzer
Can Dündar’ın dediği gibi
Vurur adamı ansızın ve derinden...

Silersiniz bütün yazdığınız şiirlerinizi
Ve unutursunuz bütün sevgililerinizi
Geriye dönüp yaşadıklarınız adına
Bir bakış bir acı gülüş bile bahşetmez size...

Aşk ansızın ve sinsi
Hiç ummadığınız bir gecede
Ay yarı batmışken
Çalar kapısını serüven sevdalısı yüreğinizin
Titretir dizlerinizi kurbanlık kuzular gibi...

Yaşama dair bir umut ve pembe bir gülüş
Kaplar buruşmaya meyilli göz altınızı
Rüzgâra kıyam durur Ankara Kalesi’nde
Kırlaşmaya yüz tutan şakak telleriniz
Derin bir nefes alırsınız at-kestanelerinin
Ve yol boyu iğde kokularının
Baygın selam duruşlarında
ODTÜ yolunda Beytepe meylinde
Kurtuluş Parkı’nda Botanik’te ya da
Siyasal tepesinde...

Yorgun argın ve
Yan cepheleri mazotla ve ziftle kaplı
Bir tanker olur
Ağır ağır çeker aşk sizi
Dayanılmaz hafifliğine
Gölgelerde unutulmuş gençliğinizin...

Allah’ım dersiniz
Bu ne dehşetli bir yalnızlık onsuz
Demek ben hiç sevmemişim...

Sessizce bir Ahmet Kaya kaseti koyarsınız
Aylardır tozunu almadığınız teybinizin sol gözüne
“demedim mi haydar
Demedim mi sana
Bu İstanbul yutar adamı
Demedim mi haydar
Demedim mi söyle
Bu şerefsiz geceler satar adamı”

Dönersiniz bir o yana bir bu yana
Bitmez geceler inadına
Ve birden mırıldanmaya başlar
Zindan kapısı dudaklarınız...

Döndüm döndüm
Seni nerden gördüm
Döndüm döndüm
Seni nerden sevdim...

Gün battı Ay’a döndüm
Ay battı Gün’e döndüm
Ben bir garip âdem idim
Şimdi hayale döndüm...

Döndüm döndüm
Gülüşün vurdu beni
Gözlerin yaktı beni
Ateş idim küle döndüm...