Döndüğün Gün Şiiri - Necat Necdet Demircan

İçinde diğer nefasetler yoksa, iki avuç buğdaydan bir aş/k çıkmaz...

Gökyüzünün karanlığında gümüş bir yağmur
Kızgın bir fırtına, yüksek homurtular
Girdiğin kapı umut güneşi
Hiç bir ışık olmasa bile soğuk odada
Her şey bıraktığın gibi yan yana...

Gel diyecek besbelli sana kalbi kanayarak
Sarılacak, gözyaşlarına eşlik edecek ağlayarak
Çok mutsuzluk çekmiş senden sonra
Sevinecek az da olsa
Belki acıyacak...

Birileri beklese de,
Rüzgarlar dolu yelkenlere kapılmışsa gönlün
Ne dakikalar bekler
Ne saatler
Ne takvim yaprakları
Ne de Yaşam

Ne günbatımıyla dön
Ne çöl sıcağına rüzgarla
Ne bir damla yağmur ol
Ne de sıcacık bir güneş tam tipi ortasında

Dönmek te güzel olmalı,
Belki de çok hoş
Ama bıraktığın liman dönülmeyecek kadar boş...
Bomboş...

Dönmem der, ama birileri hep döner; Ya sözünden ya yolundan... Değişmedim der inatla üstüne basarak her defasında, kaybeder benliğini ve beklendiğini sanır...

Umar ki; Gıcırtılı bile olsa açılsın ve hep kilitsiz kalsın hışımla çarptığı o narin kapılar... Tepeden tırnağa ıslak olsun, gözyalşarı içinde bekleyen, kavuştursun ellerini ve sarmalasın sevgiyle üzgünüm desin o meşum gidişine...

Oysa; Zaman beklemez ki, biz ümitle yeşersek de..!