DöN-Me-Li-SiN Şiiri - Mine Özdemirtaş

Çıkmaz sokaklarda
kaybolmuş çocuk gibisin.
Oysa biliyorsun ki;
bir yerin olmalı artık.
Bir de adresin.

bölünme kaldırımlara,
bölünme açmazlara
çok bilinmeyenli denklem değilsin.

yüreğimin gözleri okuyor seni.
bir müddettir gölgelere sığınıp....
gizlenmedesin.

sabırla büyütüyorum suskunluğu.
Çığ gibi.
içindesin.
sakın fazla yuvarlanma.
yuvarlanma sakın. /Erirsin.

ben yokum senin kentinde.
ben yokum senin yağmurlarında.
dilediğin zaman,
dilediğin tarlaya yağabilirsin.

konuşmuyor dediğin duvarlar var ya....
konuşuyor bilesin

dinliyorum geçiştirmeleri,
duyuyorum söylenmeyenleri
Sen ki;
nicedir
kendi yokluğunun
ayak seslerindesin.

Ya “ döndüm “de kurtul.
yokluğunu bileyim senin.

Ya da “ döndüm” de.
de ki sana inanayım.
bitsin sitemim.

yorulmadın mı?
çok uzun zamandır /
çok ama çok uzun zamandır
bu kısır, bu yaman,
bu yakan, sarmalda /
dönmelerdesin