Dön Gel Şiiri - Tangül Çehreli

Dön gel virandır bahçem,
Baharına kınnaplar dolanıyor, zehirli sarmaşıklar tenimde,
Bakir halinedir âlemin tüm, tüm bu özlemim.
Zira matemindeyim huzurun,
Aklımı adımlıyor şu yorgun idelerim.
Tel örgüler çemberinde dipçik darbelerine gebeyim dön gel
Hırçın dağların eteğinde dinginliği çocuk yanımın
Masumdur lebleri n arsız sözleri
Harlı toprağına maruz kalmış yüreğim alev, alev
Yasağım kendime dön gel
Ağardı saçları şu serimin
Esen fırtınalara hükümsüz ve savunmasızım
Yalın ayaklarımda prangalar
Azıksız ve hırçınım şu çatı altında dön gel
Mağrurluğum serkeş, esiriyim umutsuzluklarımın
Matlubu yok yalnız kucağımın
Ayalarım niyazda, zindanda tüm hücrelerim
Bekçisi yok karanlıkta tutuk ve yaşlı gözlerimin
Teslimiyet i yaratanadır ruhumun
Suskunluğu sana
Seferidir tütünümün zehri,
Figanı feryadı kendinedir ömrümün
Suruna üfleniyor kıyametimin
Azrail ısıtıyor sıcak döşeğimi
Canımı çekiyor canımı kan ter içinde
Dön gel, dön gel