Dön Diyemem Şiiri - Kübra Özdoğan

Dön diyemem artık,
Dönsende bulamazsın zaten beni!
Erittin, tükettin içimdekison umut kırıntılarınıda..
Acıyı bıraktın,gözyaşlarını bıraktın yerine..
Her gece hasretinle uyumayı bıraktın bana..
Keşkeleri bıraktın..
Soğuk duvarlı odada tek bıraktın bni!
Oysa ne çok sewmiştm seni; yüreğini, gözlerini..
Tamamlamıştım ruhumu seninle.
Eksiklerimi,yanlışlarımı yok etmişti varlığın.
Herşeyim olmuştun benim..
Aslında hiçbirşeyim olmadığını o 3 gecede anladım,
Bitmek bilmeyen o 3 gecede!
Beklemek bu kadar zor olabilirmiydi?
Oyse ben, beklemeyide severdm beklediğim sensen,
Ama zordu işte,geçmiyordu dakikalar..
Yelkovan kalakalmıştı öylece..
Yokluğunu beklemek uçurumun kenarında ölümü beklemek gibiydi,
Ama öyle değilmiş..
Aslında sen benim hiçbirşeyimmişsin!
Hem herşeyim hemde hiçbirşeyim.
Bak artık uçurumun kenarında ölümü bekler gibi beklemiyorum sensizliği,
Uçurumdayım yine
Ama bu kez senli günleri yok etmek için
Bendeki seni tüketmek,
İçimde kalan senli herşeyi silmek için burdayım..
Bir adım ilerisi umut,aşk,huzur!
Bir adım gerisi acı, gözyaşı,soğuk duvarlar arasında kapanmak bilmeyen 2 çift göz kapağı
! Ama ben gidemiyorum ne bir adım geri ne ileri! ! !