"dön Artık Yâr Dön" Şiiri - Zeynep Koçar

"DÖN ARTIK YÂR DÖN"
Sabahlarım yok,benden gecelerimi çaldın
Beni hicranda bırakıp,mutlu günlerimi aldın.
Ne bir veda verdin,ne de kaldın
Bu hikayeyi baştan sen yazdın.

Ne zaman güldüysem sen ağlattın,
Her şeyi yarım,eksik bıraktın
Ben geldikçe sen uzaklaştın
Beni kendimle baş başa bıraktın.

Geçmedi bu sevda ne akılla ne zamanla
Bir ihtimal diye tutuldum hayata
Yüreğimi dağladın soğuk vedayla
Ama sen uzaksın,ben hâlâ burada.

Ben vazgeçmeyi senden öğrenmedim
Karşılığı hicran olsa da seni sevdim
Umuda küstüm,sana küsemedim
Kendimden vazgeçtim ama senden vazgeçemedim.

Kalabalıklar içinde yalnızım ben
Herkes konuşur, susarım hemen
Özlemin büyür,hasretin taşar içimden
Yorgun düştüm bu sevdanın yükünden.

Ben sana tutuldum,sen kopardın
Herkes anladı,sen anlamadın
Bu aşkın yükünü sen bıraktın
En çok da bu kalbimi sen yaraladın.

Bir zamanlar adın çiçek açtırırdı penceremde
Bir nefesin bahar gibi dokunurken içimde
Şimdi sensizlik fırtına gibi esiyor yüreğimde
Adım adım seninle yürürüm hayallerimde.

Düşlerimde senin ellerini tutarım
Sokaklarda senin izini ararım
Herkes gider, aynı yerde ben kalırım
Sen yoksun ya,en çok da ona yanarım.

Sar beni,gözlerimizle konuşalım yine
Aşkınla tutuldum ömrün seline
Bırak dokunsun kalbim kalbine
Seninle hayatım gelsin yerine.

Kavuştuk sonunda,gözümde baharsın
Yüzünde bir ömür seyrine yazarsın
İçimdeki eksik sendin, artık tamamsın
Sen benim en sessiz dualarımın sevabısın.

24.12.2025