Dön Anne Şiiri - Zeynep Yavan

Masallarım bitti anne...
Bir varmış bir yokmuş mutluluklardan yoruldum.
Senin huzurunu özledim.
Kaf dağının eteklerinden çiçekler getiremedim sana.
Korktum dikenlerden.
Canım yandı onlardan; kanadım, sana geldim.
Yaralarımı sar anne...
Gül kokulu ellerin avutsun beni.

Yalanlarım bitti anne...
Yoruldum kendimi kandırmaktan.
En gerçek noktasından damlıyorum hayata.
Anladım ki hayatımın tek gerçeği sensin.
Sana geldim anne...
Ellerindeyim, bir avuç su kadar biçare.
Ellerindeyim, beni dikenli güllerin toprağına dökme..
İstemiyorum artık, canlar yanmasın...
Artık hırçınlğım geçti anne...

Öfkelerim bitti anne...
Vazgeçtim sonu gelmeyen sitemlerimden.
Sen küçük mutluluklar istedin;
sade ve masum...
Ben büyük hayaller düşledim;
acıydı sonu...
Sen haklıydın!
Büyük hayallere ağır yenildim..

Oyunlarım bitti anne...
Kazandım mı, kaybettim mi, ben de anlamadım.
Körebe oynuyordum en son;
çocukluk işte...
Hep ben ebe oldum; kandırıldım...
Düştüm, canım acıdı anne.
Canım acıdıkça büyüdüm; kaybettim çocukluğumu.
Bir zamanlar ne çok isterdim büyümeyi.
Oysa şimdi anladım çocukluğumun değerini.
Çocukluğum en masum yanımdı benim.
Sense en iyi arkadaşımdın.

Maceralar bitti anne...
Ben en iyi arkadaşımı özledim.
Çocukluğum geri gelmez biliyorum.
Ama çocukluk arkadaşım döner isterse...
Bir sızı gibi kalma yüreğimde..
Sessizliğim bitti.
Haykırışım; 'dön anne'...
Yalnızlığım bitsin anne...