Dön Şiiri - Mustafa Sürmeli

Dön…
Çünkü dönmen için her şey hazır.
Doğadan birçok mutluluk yakalandı,
Stoklandı yuvamıza.
Bir rönesans gerçekleşti.
Etraftaki her nesne,
Senin gelişine hazırlandı
Psikolojik olarak.
Boşa çıkarma umutlarını,
Ve umutlarımı,

Dön…
Çünkü dönmen gerekli,
Mecburi bir gaybubet değil seninkisi!
Kuşların kanatları artık hafiflemeli,
Dünya elips yörüngesine devam etmeli…
Kırmızı ışık yanmadı ki!
Trafiğin akışı devam etmeli…
Sen dönmelisin,
Ben, hayata dönmeliyim.

Dön…
Ağaran saçlarımdan
Haberin var mı?
Duyarsız kalabileceğimi mi sanıyorsun?
Anadolu çocuğuyum,
Duygularım körelmedi henüz.
Henüz ağlayabiliyorum
Bir çocuğun ölümüne.
Felluce’nin acısını
Duyabiliyorum yüreğimde…
Gözlerimden yaş süzülebiliyor
Bu satırları yazarken…
Arkandan su dökmemiştim ama
Sen yine de dön!
Beni dünyaya döndür.
Yaprakların klorofil eksikliğini gider…
Gider ki yeniden yeşersin garibanlar.
Siyahlara rağbet eden ben,
Maviye döneyim.
Sonra pembeye…
Kadın rengi olsa da!

.

Mutluluğun hegamonyasına girelim
Kendi projemizi
Kendimiz yaratalım.
Kendi senaryomuzu
Kendimiz yazalım.
Ayrılık filmlerinde
Oynamak istemiyorum artık!
Ürperişlerin değil,
Haykırışların adamı olmak istiyorum;
Haykırmak istiyorum!
“Dön! ”

Bir ışıktan
Daha hızlı gel.
Bir devrimden
Daha çok ses getir.
Ateş gibi gel,
Kavur bütün kötülükleri,
Yalnızlıkları ve hasreti.
Dokun bana ve sön,
Gittiğin gibi dön!