Domuzlardan Yanayım

Domuzlarım aç kalmış üstelik de yorgunlar,
Huzurları bozulmuş dağılmış tüm yuvalar…

Derin sularımızda, boğazda yüzmekteler,
Karşı sahile çıkıp vicdan beklemekteler…

Vicdan ki düşünülmez, sadece Rableri var,
Rab herkesin Rab’bi, yaşamalı tüm kullar…

Rab iyilik et, diyor bu İslâm’ın gereği,
Ümmet bilinci taşır vicdanlının ereği…

Güya panik oluşmuş panik domuzlarımda,
Rab’be el açılıyor, kul hakkı konusunda…

Bir hain taş kaldırır domuzuma fırlatır,
Kâinat yas tutmakta vicdan yere yıkılır…

Kırılsın taş atan et, der söz varır Rab’bime,
Domuzum katledilmiş, isyan ki Habibime…

İnsan olamıyoruz, hayvan da olamadık,
Cehennemin içinde, bir zemin hazırladık…

Siper olamamışım şahsım da aşağılık,
Rab’bim al şu nefsimi göstermeyeyim varlık!

Domuzdan yanayım onlar daha muhterem,
Müminlerim istisna, onlara laf edemem…

(2014)