Uzaktan Sev, Yanmadan Şiiri - Gülay Özdemir

“Doluyum,”
hem de boğazına kadar.
Yaklaşma sakın, yanarsın
yakanların bıraktığı
kor ateşin tam ortasında.

Sadece küllerimi savur
ellerinle, üfleyerek...
Öylesine, uzaktan sev:
yanmadan, yakılmadan,
abartmadan ama yeterince.
Öylesine uzaktan sev işte...
Öylesine.

Ben bile korkuyorum kendimden,
hangi sözümde yanacak bir başka yürek?
İçimde yankılanan yangınlar
herkese sessiz,
bana cehennem.

Gelme üstüme, kırılır umut.
Seviyorsan, bırak uzakta tutulsun.
Bazen en güzel yakınlık,
bir dua kadar
uzakta durmaktır.

Ama olur da gelirsen bir gün,
gözlerinle değil, yüreğinle bak.
İçimdeki yanıkları
ellerinle sarmaya kalkma
yalnızca dokunma, yeter.

Çünkü ben seni,
dokunamadığım en güzel yerden sevdim.
Ne adı vardı bu yangının,
ne tarifi bir kitapta.
Sadece bendeydi…
ve öyle kaldı.

Uzaktan sevdim seni,
kendime bile söyleyemediğim bir dilden.
Adını andıkça
bir tutam kül
uçtu içimden,
sessizce...

20.05.2020