Dolunayda Gezinti

Sancılar yarasa kanatlarından tutunmak hayata
Dilaltı yaraları kadar tatsız acıyla
Kıyasıya yanılgılar içinde aşılıp geçilmeyen
Ne büyük ahmaklıktı korku ve karanlık oysa
Güvercinler kadar cesur ateş böcekleri kadar ışık
Bedenimde ruhuma med cezir yaptıran nedir
Kargaşa kendi içime isyan
En dağınık sabahlara durmadan doğur beni
Geceye siyahlar sürünüp, yürüyorum
Kaybolmanın en iyi yoludur benzemek
Kendin dışındaki her şey kaybolmaya yeter
Kapılarımı kemirerek yüreğime kadar yiyen
Genzimi yakarak ruhuma ulaşan
Beynime bir inme gibi inen
Bende umuttan başka bir şey bırakmadı
Kapattım kendime çıkacak tüm yolları
Müjdeleyen ne varsa öldürürdüm her akşam
Her sabah yeniden dirilerek ruhuma yapışan
Sonra hep öldürülen öldürüldükçe çoğalan
Sonra yuhaladım kendi içimde kendimi
Kaybettim kendime ait olan içimdeki izlerimi
Nasıl bir uzaklıkla baktıysam kendime
Ben nasıl bir iç geçirdiysem içimden
Mırıldandım fakat anlaşılmadım
Duymak için yeniden yüreğimi açtıysam da
Kendi kendimi sağır ettim her defasında
Daha ben alışılagelmiş sevmeleri anlayabilmiş değilim
Acıyan yanlarımda tutsak kalan ölümden çekinmedim