Dolunay Geceleri Şiiri - Önder Birol Bıyık

19 Aralık ölülerine…

yaşamın kıyısındaydık
soğuk ve loştu duvarlar
zamanın çelik halatları inip çıkardı
sen asil bir zambak
acıların ortasına açardın
ben sana şiir yazardım
tutsak kızlar aşklarını arardı

biz aşkımızı arardık
aşk bizi sınardı
kızların göğüslerinde güvercinler uçardı
her talimde güvercinleri vururlardı
pipolu profesör hep susardı
ben sana şiir yazardım
ikinci yeni’ye çatardım
şiirim beni yalanlardı
gece dolunayı çağırırdı
dolunay susardı
herkes tek yön koşardı
koyulturdu çığlıkları karanlık
yaşam şah damarından kanardı
pipolu profesör hep susardı
ben sana şiir yazardım
maltada biri sloganlarla ölürdü
fırçalar ölümü barok stilinde boyardı
tuval solardı
saçlarından yanardı kızlar
ölümün sessizliği boşluğa çarpardı
vivaldi bu sese fena kızardı
“dört mevsim” susardı
biz parmaklıklara asılırdık
parmaklıklar ellerimizden hicap duyardı
gece dolunayı çağırırdı
dolunay susardı
pipolu profesör hep susardı
ben sana şiir yazardım

güvercinleri vururlardı
kızları da güvercinler gibi vurulurlardı
kalınlığıyla gerinirdi duvar
yer altında özgürlükler örgütlenirdi
istasyonda kandiller yanardı
çamura batmış bir adam geceyi kazardı
gece dolunayı çağırırdı
dolunay susardı
çamur adam aşkını arardı
her talimde güvercinleri vururlardı
sen acıların ortasına açardın
ben sana şiir yazardım
ve pipolu profesör konuşmaya başlardı

dolunay ağlardı…