Nasıl insan acıtılır? Bazen unutmak istediklerin nasıl getirilir hatrına? Nasıl köşelere sıkıştırılır? Cevap istendiğinde de, nasıl kaçılır? Nasıl aç bir yürek ve gözler bırakılır ardında? Sevgiyi ucundan biraz göstererek, tam elini uzattığı anda geri çekmek, ya da “zaten senin değildi, yoktu aslında böyle bir şey” demek. Nasıl söylenir bunlar?
Bunu yapabilmek bir sanat mı acaba diye düşünüyorum. Çok yorar mı insanı? Ya da ne bileyim,bu dünyadan alıp başka yerlere bırakır mı? “Al bak seni de acıttım” derken güler mi yüz? ”Ağlıyorum”derken inanmalı mı? Kötü sözün mazereti olduğu gibi, iyi sözün de var mı? Yoksa,”hepsi hayaldi” mi demeli herkese? Bilmem ne demeli, ne yapmalı?
Bir şey daha var. Nasıl saklanmalı insan? Neden saklanmalı daha doğrusu? Ben kendimce cevap verdim ama ya başkası? Sorularım havada kaldı…
Ya yalan söylediyse, ya kılık değiştirdiyse, ya oyun oynadıysa kendince, ya da hiç o olmadıysa… Ya hepsini birden yapıp, ya da hiç biri olmadıysa. Hiç nefes almadıysa, hep karanlıkta yaşadıysa. Sorulara verecek cevabı kalmadıysa. Ya da hiç cevabı olmadıysa…
Tamamını Oku
dolu dolu yaşamak..acının hüznün ve daim yalan açan çiçeklere rağmen.....bir dost yüzünde bulmak umudu......mavileri bir çift gülen göze emanet etmek ve duyumsamak..... fırından yeni çıkmış ekmeğin kokusunda bir parça da sana diyebilmek........ve sevmek daha önce hiç olmadığı gibi...tutkuları şahirlerarası otobüs yolculuklarında yitirmeden bir elin bir bakışın uğruna feda edilecekleri düşünmeden....kısaca yüzme bilmeden atabilmek kendini denize cesurca korkmadan....sadece sevmek yeter be fundam
kelimelerinizin ve hayatınız hiç boş değil...
dolu dolu haykırın sevdiğinize
ne kaybedersiniz...
seni seviyorum demekle...
güzeldi...yüreğine sağlık arkadaşım...
kızıl deli...
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta