Dolu Dolu Boşluklar Şiiri - Ozan Kaleli

Prototip saadetler zincirinin kayıp kısırlaştırılmış döngüsüdür
Kollarımızın bambu dalı çaresizliği
Kapanamayacak yaralarımızı kapatan kaplayan boşluk uzar da gider
Sevimli mi görünün yalnızlığımız oradan
Umursamaz görünen artık büyüyemeyecek yaşlı gözbebekleriyle bakınca
Kollar yıllarını verip özel birisi için dolu dolu boşluklar yaratınca
Uyunmaz artık geceleri yalnız
Kollarını boynuna sıkı sıkıya dolamış
Ayakları altındaki sandalyeyi kim çekebilecek diye bekleyen
Son arzusu bir dilek tutulsun da kaymaya hazır insanlarız
Her şeye inat gülümseyen gökyüzünde