Dolmuyor Şiiri - Bekir Dalkıç

Yoksulluk değil yakan yüreğimi, beni üzen bu düzen.
İç içe geçmiş zengin ile fakir.
Kimi zevk-ü sefa çekiyor, adetâ mağrur birer muhterem.
Kimi derde gark oluyor, yıkılıyor üstüne gecekondu müstakil.
Ve uyutuluyoruz sanki beş vakit, herkes kandırıyor önce kendini.
Sonra da diyoruz ki; "o da böyle yaşamış efendimiz."
Kanaat ediyoruz aza, keza buz gibi bir ayaza.
Ama olmuyor böyle.
Su ya taşıyor testinden, ya da dolmuyor.
Dolmuyor.