Dolmabahçe Şiiri - Kazım Tınaz

Bir adam vardı, Dolmabahçe' ye doğru bakmakta,
Göğsünde bir madalyası, ne varki ağlamakta.
Savaşımı hatırladı, acı çektiği belli,
Yaşını sormadım ama, vardı kırkdokuz-elli.

Eline alıp öperken onur madalyasını,
Gözü Dolmabahçe'de sürdürdü ağlamasını.
Sanki küçücük bir çocuk, benim bu halim kadar,
Kaçmışta uçurtması, bakıp bakıp ona ağlar.

Saçlarımı okşadı, sonra yavaşça eğildi,
Atatürk'ün öldüğünü, bana zor diyebildi.
Ben de dönerek şöyle bir, baktım Dolmabahçe' ye,
Bütün millet ağlıyordu, çekilmiş bir köşeye.