Dölet Şiiri - Mustafa Ocak

dağılırken küllerin kanayan sevişmesi

ıslığını yalnızlığına taşır gölgeler
sesi yılgıların üstüne devrildiğinde
bedenini çöllerine gömen uğrudur
eski bir yazda çoğaltılan öpüşme

nasılsa tüketilmiş en serin yerlerinde
aydınlık gecenin aşktan can çektiği
umarsız sevişme

kör bir sabahı birlikte çürüteceğiz
ve göreceğiz etlerimizin şaraplaştığını da
bekleyişleri kömürleşmiş mahzenlerde

şimdi bir dölet oluşturuyor
sisten gelen ses
kök salıyoruz yeşeren yalnızlığa
aynı mezara gömülmüş
tutuş ve unutuş