Doldur Meyhaneci Şiiri - Baki Ortak

Doldur meyhaneci, bu gece kadehim boş kalmasın,
Boşluk dolsun sesle, dertler taşsın,
Bir yanım yanık sevda, bir yanım paramparça umut,
Bir yanım seni bekler hâlâ, habersiz, unutulmuş bir durakta.

Bir zamanlar bir çift göz vardı,
Bir zamanlar gülüşüyle sabah olurdu.
Artık ne sabahlar doğar o gülüşle,
Ne de geceler ondan bahseder sessizce.

Bir yağmur gibi geldi,
Toprağıma can verip çekildi gitti.
Ben hâlâ o yağmurun izindeyim,
Çamura bulanmış, susuz, yaralı bir nehir gibi.

Doldur meyhaneci,
Bu kadehte yanan şey şarap değil, hatıralardır.
Bir yudumda içtiğim her an,
Bir ömrün eksilişidir aslında.

O gidişin yankısı hâlâ duvarlarda,
Bir duvarın köşesinde adını kazımışım,
Bir duvar, bir ben, bir hatıra,
Üçü de sarhoş, üçü de suskun, üçü de yorgun.

Gözlerinde kaybolan o deli, ben,
Bir bakışta yandı, bir ömre sığmadı.
Söylesene meyhaneci,
Hangimiz tam yaşayabildik ki sevdayı?

Bir defterim var, sayfaları kül,
Bir kalemim var, ucu kırık,
Bir ismim var,
Söylenince içim titrer, unutur gibi olurum, ama olmaz.

Yine de doldur,
Son bir kez daha dönsün dünya,
Son bir nefes gibi çekeyim içine o ismi,
Belki son kez yanarım, belki sönerim, kim bilir…

Ah meyhaneci,
Bu aşkın hesabı hiçbir masada kapanmaz.
Kadeh dolsa da kalp boş,
Kadeh boşalsa da göz dolu…

Bir yanda yanık sazın sesi,
Bir yanda yokluğunun sessizliği.
İkisinin ortasında ben,
Ne sarhoş olabilen, ne ayılabilen bir deli.

Ve işte gece,
Ve işte son kadeh,
Ve işte ben, hâlâ aynı cümlede takılı kalmış bir adım: Kul Ortak.

Yaz kaderim, yaz…
Bir sevdaya adanmış,
Bir ömrün yarısında donmuş,
Bir kalemden sızmış kan gibi yaz…
Adımı değil, acımı bilsinler —
Ben bir sevdaya düştüm,
Kurtulamadım.

KUL ORTAK