Dölde Yediveren Şiiri - Muharrem Özcan

“Western salonların şiddetinde
Farklı tenlerde imha pimiydik”

Serüven azizleri gibi
Heba çağında sert içkiler içip
Sert kararlar aldık:sigarayı bırakmak gibi
Duvar ses vermedi, tam susuzluk ritmine göre
Asla hiçbir şey vermedi, ertesi gün görüşmesek de olur..
Mezarın alt katından gelen zil sesine uyandıysam da
Yetişemedim duvara
Dünya bize göreydi besbelli
Siz yine de merhamet göstermeyin geç kalanlara..

Dölde yediveren
Bir körebe vakti
Kent meydanında soyulmana izin bile verdim
Briyantinli mahalle çocuklarına Jiletimi çektim
Körebe galipleri podyumda yürürken
Bize nasıl öğrettiler
Birimiz hepimiz için demeyi,
Göz kararı bakmayı,
Kentlere sokak yamamayı..

Ünlü harfler kadar ünlü olmak vardı
Ara sıra geçerken buruşuk sözcükler içinden
Gözlerimizi bağlamak
Etimizi falçataya dayar gibi yaşayıp
Rüzgârlar aramak ulaşmak için aşka..

Bunaltarak geçen yazın ardından gelmiş
Tatlı bir hüzündü yüzün
Bana geçiciliği hatırlatan..
Mutluluk, gündüzü en kısa gün
Nehir kadar uzun bir uğraştı..

Dölde yediveren
Suskunluğuma mum dik
Hayatın dışında kalmış biri
Nasıl hazırlanırsa ateşe, suya ve aşka
Sonlu ama sınırsız bir dünyada
Aklım bekâretini yalnızlığa vermişken
Biliyorum:
Almanlar Yahudilerle dost olana kadar konuşsak senle
Yine de günleri birbirine bağlayan ipleri koparamayız..