Dolaylı tümleç Şiiri - Demet Taşocak

kusursuz bir uydurma yada
tutulma diyelim...
başını hafifçe çevirirken düşünebileceğin cinsten;
zevk dediğin kaprisli ve zahmetli
geçersizlik hisleriyle dolu
yada
bir bakıma içinde yaşadığın
sahte kolay bulduğun herşeyde
değişmeyi de gereksizleştirip
tembel ve amaçsız
düşünürken
sabit bir an,
basit kısa bir mutluluk
anılır...

yürüyüş halindeyiz, sağ elin cebinde
ben hemen önünden yürürken bir an...
çıkmaz tenha küçük sokağın,
içi sefil döşenmiş dumanlı bir odasındayız.
karanlığa yakın öğle sonrası ışığıyla beraber
tek, geniş kanatlı pencere kenarının
duvarına yaslanmışım, güneş gözlüklerimle
sen, harflerinle merdivende oturmuşsun
isteksiz bir vantilatör gibisin evdeki.
bilinçaltım, rutin bir tekrar eşliğinde
bir ızdırap bir anarşi halinde
içim dışına çıkmak isterken
gelip içine almak istiyor, senin en özel yerini, ağzım.
konuşmak için değil de...
karışmak, bir akıntı ya da çalkantı sanki.
kelimelerin, taşmadan önce parlatılmayı bekleyen
gittikçe içime doğru büyüyen cümlelere dönüşüyor,
dönüşüyorsun, dönüşüyoruz.
......
şimdi biz;
bir alt metnin satırbaşı cümlesiyiz.
ne yazacağımızı bilmeden
kelimeler, istismar ederse gerçeği
temsilinin gülünç bir fantezisi,
fantezi olacağız.