Dokuzyedidokuzsekiz Şiiri - Talib Canip

on altı yaşında

daha çocuk

yaptıklarından bir haber

ne yaptıysa yaptı

o çocuk

ama çocuktu sonuçta

kalbi atıyordu

her başkasına baktığında

çocuktu daha

iki bin on beşin

yaz aylarında

hiç yüzünü görmediği birinin

istemeyerek

çekinerek

kalbini kırmaya

ama çocuktu sonuçta

yüz yüzeyken anlatırdı derdini

ne de olsa

karşısındaki bir kadındı

olan oldu

kaldı her şey geride

çocuk büyüdü

adam oldu

on dokuz yaşında

yirmi yaşında

kadını bekledi

bilmem kaç saat boyunca

saat oldu

hafta oldu

ay oldu

kadın gerçekten o muydu

tanıyamamıştı adam

sevdiği gerçekten o kadın mıydı

yoksa bir kız mı vardı artık karşısında

son bir kez derdini anlatmak istedi adam

ama artık kız başka bir rüyada

adam uzaklaştı oradan

kayboldu karanlık ve puslu sokakların lambasında

duman yükseliyordu ciğerlerinden

gökyüzünün mavi hırkasına

adam artık bir kızı seviyordu

karşısındaki o kadın olamazdı

bekletmezdi adamı bilmem kaç saat

dinlerdi gözlerinin içine bakarak

konuşurdu kulaklarını açarak

gerçekten o sevdiği kadın mıydı karşısında

değildi

emindi

sıradan bir kız

yabancılaştırdı adamı kendinden

çekip gitti dünyasından

hayal kuran adamdan