Dokuz Yıl sonra Tekrar Babama

Kabus gibi bir sabahtı
Uyandım uyanmasam da olacaktı
Günlerden on üç
Çarşamba yıllardan doksan altı
Aylardan marttı
Telefon çaldı
Acı
Ölüm haberi idi
Ölen babamdı
O sizin senin değil
Benim babamdı
Sosyal dı demokrattı
Üzmedi üzülmedi
Ölürken bile kibardı
O benim babamdı
Çok kızdırdım
Bana kızmazdı
Arkadaşlar nasıl dayak yediğini anlatırdı
Bana bir kez bile vurmadı
Aslında o döverdi
Ama gözleri ile sözleri ile yapardı
Dokuz acımasız yıl geçmiş
Azrail nedense
Tam dokuz yıl önce
Onu seçmiş
O adamdı
Her şeyden önce benim babamdı