Dokuz Yaş Şiiri - Baykal Kaanalp

küçükken dokuz yaşındaydım
örme kafes ağımla
ıstakoz avlamaya giderdim
hiç yemediğim halde

küçükken dokuz yaşındaydım
ele avuca sığmaz bir yaramazdım
kırdığım trenlerin haddi hesabı yok
yaptığım otobüsler hala tedavülde

küçükken dokuz yaşındaydım
bütün ağaçlara tırmanırdım
ağaçkakanlardan benden sorulurdu
yuvalarını ben yapardım samandan

küçükken dokuz yaşındaydım
kedim tavşanımı ikiye böldü
o yüzden kafesleri sevmem
bütün kediler marsa gitmeli

küçükken dokuz yaşındaydım
doktorculuk oynardık
ben hep hasta olurdum
bir daha iyileşmemek üzere

küçükken dokuz yaşındaydım
yeni oyuncaklar icat ederdim
çocukların sevinci benim sevincimdi
sırf bu yüzden hiç büyümedim