Dokuz Ay Şiiri - Cuma Yüksel

+ Peki bir insana daha önce en fazla ne kadar güvendin?
- 9 ay 3 gün.
+ En fazla annene güvendin sanırım?
- Evet, ama sonra ondan da ayrıldım…

Bulutsuzluğun had safhada olduğu,
tertemiz kokan doğanın,
o muhteşem sessizliğinde,
herkes ölüme güvenerek yaşar aslında…

O yüzden ben de güvendim.
Hem de muhteşem güvendim, insana benzeyen yaratıklara.
Onlara içimi açtım,
beni kendilerine âşık sandılar.

Onlara içimi kapattım,
adımı burnu büyük koydular…

Sonra tepkisiz kaldım hepsine,
bu kez de hep bir ağızdan,
yüzündeki maskeyi çıkar sloganları attılar…

Ne yapsaydım,
güvensizliğe, güveni öğretemezdim…

Sonra dediğim gibi,
anneme güvendim biraz,
9 aydan biraz uzun sürdü.
Sonra dediğim gibi,
o da kovdu beni, fırlattı hayatın avuçlarına…
Sonra, sonrası bildiğiniz gibi değil.

Bir hayali kadın yarattım kafamda,
âşık olur gibi oldum ona,
belki biraz da annem gibi olur arzusuyla..

Âh dedim sonra yok, benzemiyor insan insana,
kim uyduruyor bu insanlar çift yaratılmıştır masallarını!

Yıllardır, üstüm açık bir vaziyette yatırıyorum,
belki biri gelir üstümü örter umuduyla,
Yok, arkadaş yok!

40 derece ateşler içinde yansan da,
kimse gelip sabahlamıyor baş ucunda…

Peki ya sen?
Ölüme güvendiğin gibi,
güvenebildin mi benden sonra bir başkasına,
rahat oturabildin mi bir erkekle yan yana,
tanıştığın erkekler şehvetlerini kaldırmış mıydı tozlu raflara.

Söyle yoksa?

Âh anlıyorum,
güven bir erkek ismidir.
Sen de arıyorsundur mutlaka onu,
deneme-yanılma metoduyla...