Dokuz Ağustos 'Salı' Şiiri - Kaan Karaduman

Belki biraz uyur uyanırım.
Ağlamaktan yorgun düşmekte varmış,
Ağlarken gülüyormuş gibi yapabiliyorum...
Çok garip bir duyguymuş, sevdiğinin ellerinin arasından kaydığını görmek,
Ellerimde kan izleri var işte,
Görebiliyorum sonu,
Bak damlıyor, tutamıyorum, saklayamıyorum…
Avuçlarımdan kayıp gidiyor hayat.
Yok böyle acı çekmedim ben,
İlişkim bittiğinde canım yandı sanmıştım, bunun yanında devede kulak kalıyormuş meğerse…
Benimle geleceğe dair çok plan yapma,
Çünkü ben bugün varım yarın yokum,
Benim henüz bir geleceğim yok, olmadığı için yarınlarım da yok işte..
Bir şey engel olsun gözyaşlarıma artık,
Tükeniyorum bak, tükeniyoruz, tüketiyoruz.
Çok korkuyorum, hatta ilk defa bu kadar korkuyorum,
Yanlış mı yaptım acaba diyorum hep,
Acaba hiç mi düzenini bozmamalıydım?
Harcadım mı seni?
Her yer karanlık şimdi, sessiz ve puslu…
Ben susuyorum, gözyaşlarım ne ağıtlar yakıyor hızına ben yetişemiyorum,
Dokuz ağustos ya son günümüz seninle, ya da yeniden doğuşumuz.
Hiç gelmesin istiyorum o gün,
Salı gününe denk geliyor, ya salılardan nefret edeceğim, ya da…
Neden olacak; korkularımla yüzleşecek gücüm yok, desteğim yok…
Sensizliğe de alışırım elbet,
Öyle bir dünya da yaşıyoruz ki, mutlulukların saniyeler, acılarınsa bir ömür sürdüğü cehennem azabı burası.

Soruyorsun ya anne hani üzülüyor musun diye?
Üzülmek bunun yanında toplu iğnenin battığında verdiği acıyı verebilir ancak,
Beynimin içinde sanki bir şeyler büyüyor!
Can çekiştiriyor bana..
Ben bilmezdim bu kadar sevdiğimi,
İçimde bu kadar sevgi olduğunu…
Ne yaparsan yap bazen boş her şey, her an...
Hep daha,
Daha,
Daha fazlasını istemek hiç doymamak, bıkmamak, usanmamak işte insanlık böyle bir şey...
Hiç bir şey bilmiyorum aslında..
Nasıl iğrenç bir rüyaydı!
Hıçkıra Hıçkıra ağlayarak uyandıracak kadar!
Yine kötü rüya görmekten korktuğum için mi uyuyamıyorum acaba? !
Uyuyamıyorum, hep aynı karışık rüyalar hatta kabuslar, haftaya salı hiç gelmesin istiyorum...

SAYGILARIMLA…
01/07/2011 22:10