Dokunuş Şiiri - Ahmet Adıyaman

O güzel gözleriyle bakmış ya kız oğlana
Birden duruvermiş ikisinin de kalbi küt küt atarken
Bu sevda yıldırım olmuş göklerde
İrkilip kalkmış iki melek bulutların üzerinde yatarken

İlk başta imkânsız sanmışlar aşkı
Beklemişler hep bir mucize gelsin de birleştirsin onları
Bir kez dokunmak yeter demişler dua ederken meleklere
Razılarmış sonra ölüm olsa sonları

Böylesine seven yokmuş bütün dünyada
Melekler dize gelmiş bu sevda karşısında
Bir dokunuş için canını verecek gençler
Ne canlar satılmamış ki şu sevda çarşısında

Parmaklıklar varmış aralarında uçurumlar
Hiç kimsenin uğramadığı bu yerde nasıl kavuşacaklar
Derken bir sarmaşık filizlenip kırmış parmaklıkları
Kubbe bir köprü olmuş uçurum üzerinde

Gözyaşlarıyla sulanmış bu sarmaşık
Her filiz her yaprak bir umut
Koşmuşlar sevdaya köprü üzerinde
Ama tepelerinde kapkara bir bulut

Birde bakmışlar köprü hiç bitmeyecek
Sarmaşık hiç durmadan uzuyor
Anlamışlar aslında şeytan da bir melek
Bakın bu gençler birbirini nasıl seviyor

Atlamışlar kavuşamayacaklarını anlayınca köprüden
Ölüme meydan okumuşlar seviyorum deyince
Ve görmüşler bir ışık sevgiden
Çığlıkları şarkı olmuş uçurumun dibinde

Hiç kimse bilmez dokundular mı birbirlerine
Değer miydi sizce bunun için ölmeye
Tek bir dokunuş içindi her şey
Ateş gibi yürek ister böyle sevmeye