Dokunsam Acır Hasreti Dünün

kuşlar tutuştu ellerimde
telekleri tan rengine dönüşen
bir ötüşün büyüsü böyle bozuldu

yağmurlar tutuştu, bulutlar
toprak ölü yüzleri yıkıyor şimdi
yüzler tutuştu tuzakların peşinden

tuzaklar ki adımbaşı kurulu
alıngan bir gülün yaprağını zorlayan
zırhlarınız korumuyor genç ölüleri

seçilenler, adlarınız buza yazılı
lanetli silahların gölgesine sığınan
zaman ne zaman erir bilinmez

dokunsan acır hasreti dünün
düşer güz gelmeden yaprağı
umut ki çarmıha gerilir

roma’nın çöküsü değil henüz
napolyon’un kaybettiği savaşlar
yakındır, sorgusu unutulursa an’ın

sokakları arşınlıyor yargıçlarınız
sokaklar ki sayrılı suskun
bir isyanın dinginliği havada

her ışığın gölgesi geceye ağar
yabanıl otlar da biçilir bir gün
usuldan boy verir taze fidanlar

yurdum, yeni ağıtlara gebe yine
ağır ağır gidişlerin ardından
usul usul ölüşlerin ardından

ah bu dingin toz bulutu, esir edilen
bu isyanın mayası ne zaman tutar
sürünen tarihtir gece içinde.

kasım/ 2001